(Devamı …)

İştahla değerlendirme yapasımız, Chicago filan yazasımız yok esasında. Ama Chicago’yu yarım bırakmış olmanın vicdan azabıyla dalıyoruz çabuk çabuk yazmaya.

Huckelberry Finn’in tuhaf haleti ruhiyesinden sonra Chicago’ya müthiş bir pozitif enerjiyle daldık. Şehrin silueti bile diyor ki, “Gelin canlarım. Gelin paranıza talibim. Size de karşılığını fazla fazla vereceğim.”. Söz dinledik, gittik.

Buraya varışımız kültür şokları silsilesi ile oldu. New York’ta bohem mi desem, entel mi desem, bir acayip etkileyicilikle başladık hayatımıza. Oradan küt diye turistik ama her köşesinden caz fışkıran New Orleans’a düştük. Sonra, güya köylük Delta’da ihya olduk. İnsanlar ehlikeyfin halinden anlamadığı için oralara köylük diyor. Herkes ağzının tadını biliyordu. Çalışmayı sevmiyorlardı. Zamanla bir kavgaları yoktu. Ama çok çok farklıydı her yerden.

Sonra tekrar turistik Memphis’te büyük şehri hatırladık. Blues’cular da bizim gibi ilk orada görüyordu ya hani büyük şehri. Pek değişmemiş ’20’lerden bu yana buralar sanki :p Netekim Muddy Waters’ın kardeşi de buna benzer şeyler söylemişti. (Devamı …)

Şehirlerin ruhu var sanki. Chicago’yu uzaktan gördük ve kıpırdadık şöyle bir. Daha şehre bakınmadan leziz olduğuna dair bir Facebook status update’i yerleştirdim bile ben misal. Sonra saatlerce yürüdük ki ne görelim: Enfes. Chicago ve biz birbirimizi çok sevdik. Enfes mimari, şahane insanlar, müthiş müzik, süp’per sokaklar, obezite sıfıra inmiş. Hakketen. Güzel kızlar, eğlenen insanlar, yaşayan sokaklar; insan bu kadar kocaman bir şehirden daha ne bekleyebilir ki? Hele Ain’t Saint Louis ve Memphis’ten sonra..

Sanmayın ki, bu yazıda daha fazla Chicago olacak. Durun hele. Yarın yahut öbürgün. (Devamı …)

İki günün sonunda vardığımız birinci sonuç: Memphis pek turistik bir yer!

Valla ne yaptıysak olmadı, nereye gitsek “turistik” bir durumla karşılaşıyoruz. Bizim ulaştırmadan sorumlu Atılgan’a atlayıp Memphis’in sağına soluna, ötesine berisine turlar mı düzenlemedik, elimizdeki kaynakları mı kurcalamadık, sevgili GPS’imiz Teresa’ya mı danışmadık, turizm ofisinden aldığımız broşürleri mi hatmetmedik… yok, olmadı, bir türlü “turistik” bir kentte dolanıyor olma hissiyatından kurtulamadık. New Orleans da “turistik” idi ama o şehrin yerellerinin takıldığı Frenchman Street’i orada yaşayan dostumuz Fatma’nın tavsiyesi ile keşfetmiştik. Burada ya öyle bir yer yok, ya biz bulamadık, bilemiyoruz… Natchez, Greenville, Clarksdale civarlarının tadı damağımızda kaldı. Şeytan bir ara “geri oralara dönün” bile dedi ama artık Chicago’ya doğru yollanmanın vakti geliyor. (Devamı …)

Buraya kadarmış. Şımarıklık yani. Greenville ve Clarksdale’de o kadar şımardık o kadar şımardık ki, şu anda hayal kırıklığı içinde kıvranıyoruz. Efsane Memphis’te kestane brothers.

Memphis, büyük şehir. O kadar alışmışız ki eciş bücüş yerlere, burada önce bir “köyden indim şehire” sendromu yaşadık. Sonra da, yarabbi kimse bize sarılmıyor. Türkiye’den gelen gazeteciler siz misiniz diye bile sormuyor. Daha fenası bu turistik “alemde” turistiz. Fikret, gece “Olum bu makinaları almayalım bari çıkarken” bile dedi.

Dün celebrity idik. Bugün turist. Yarın kimbilir n’oluruz? (Devamı …)

En son Clarksdale gecelerini yarın anlatırız deyip, gitmiştik. Şimdi kaldığımız yerden devam edelim. Ama devam etmeden filmi biraz geriye sarıp Riverside Hotel’den bir iki bilgi ve fotoğraf paylaşalım.

Burada kaldığımız Riverside Hotel’in sahibi ve işletmecisi Rat’ten Metin bahsetmişti.

(Devamı …)

Metin’in bir önceki mesajının içine fotoğrafları yerleştirirken -ki bu sırada maalesef bir McDonalds’da oturmaktaydık- bilgisayarlarımızın pili bitiverdi. (Bu sefer kaldığımız meşhur ama salaş Riverside Otelde internet bulunmamakta) Otele dönüp, bilgisayarları şarja yatırdıktan sonra, çıktık dolandık ve şimdi yine internete kavuştuk. Ve karşınızda önceki yazının içine girmeyi başaramayan fotoğraflar:

(Devamı …)

Hayatım boyunca kadınlar konusunda şansım açık olmuştur. Fakat burada farklı birşeyler oldu. Fikret’e de bana da bir ilgi bir ilgi şapkanız uçar. Sanırız buralar için de epey seksî bir iş yapıyoruz. Taa Türkiye’den geldiğimiz yetmiyormuş gibi, taa Chicago’ya gidiyoruz. Ondan olsa gerek. Şöyle ki, bir bara gidiyoruz, ayıptır söylemesi “two Jack on-rocks” diyoruz; ikinci yudumda “Haw ya doin'” geliyor. “Allam bu melek neden bize bunu desin ki durup dururken” diye düşünürken öbürü geliyor. Biz tabii ülkemizi iyi temsil etmek (biraz da dönünce hesap vermekten tırstığımız :p) için cool’luğu elden bırakmıyoruz. “I’m not gay” tişortu arıyorum tabii bi yandan da. Bütün juke joint’lere Fikret’le çık Fikret’le gir nereye kadar? (Devamı …)

Sanırım hayatımın en eğlenceli yolculuğu bu oldu. Bi kere, Fikret, beraber gezmek için müthiş bir adam. Eğlenceli ve akıllı olması bir yana, acayip uyumlu bir herif.

(Devamı …)